Ik ken genoeg mensen, en niet alleen jongeren, die het hele privacyvraagstuk flauwekul vinden. “Als je niets te verbergen hebt, heb je ook niets te vrezen”, is dan vaak de argumentatie. Tot voor kort kon ik daarop een uitgebreide, theoretische repliek geven. Inmiddels ben ik helaas ervaringsdeskundige. Een ervaring die ik wil delen met de lezers, omdat ze er zowel privé als zakelijk mee te maken kunnen krijgen.
“Betalingen uitsluitend à contant”, staat er bij de kassa van menig garagebedrijf. Nu kennen de garagist en de auto-eigenaar elkaar doorgaans wel, dus als de reparatie eens wat duurder uitvalt stuurt deze ondernemer een rekening naar de klant. Niets aan de hand – al was het maar omdat de auto op kenteken geregistreerd staat. Fraude is dan lastig.
Ik ontving echter onlangs een aanmaning wegens een niet betaalde rekening bij een grote kledingketen. Ik zal de naam van de winkel niet noemen, maar het gaat niet om de kleinste – de vorm van fraude die ik beschrijf is niet gebonden aan één bedrijf, het kan bijna elke onderneming overkomen.
Ik zou in de winkel een kledingstuk gekocht hebben, reconstrueerde ik uit de aanmaning, en gevraagd hebben de rekening van het niet goedkope artikel te sturen naar een adres. Dat adres was inderdaad van mij – ik bezocht echter de winkel nooit en blijkbaar werd door de verkoper niet om een identiteitsbewijs gevraagd.
Een typisch voorbeeld van identiteitsfraude. Het probleem van een dergelijke misdaad is, dat de bewijslast in eerste instantie bij het slachtoff er ligt. En nu hangen winkels en straten vol met camera’s, maar het is bepaald een opgave te bewijzen dat je nooit in een bepaalde shop bent geweest.
Deze vorm van bedrog kan elke ondernemer overkomen. Een klant bestelt een product en maakt onderscheidt tussen het factuuradres en het leveringsadres, bij ongeveer elke webshop is dat mogelijk. Vanaf dat moment ontstaat mogelijk drijfzand, want het is mogelijk dat ofwel de besteller ontkent een relatie met het leveringsadres te hebben – of zegt nooit iets te hebben ontvangen. Ofwel de ‘eigenaar’ van het leveringsadres gaf een vals factuuradres op. “O Nederland, let op u Saeck!”
[Dit artikel is eerder gepubliceerd in ChannelConnect 6 – 2020]
